لنډې كيسې
سلګۍ د ولورقرباني شوې ښځه
پسرلنۍورځ وه د نارنج د ګلانو بوې هرخواخپرۍ وې لاسهار وه ښايسته د لمر زرينې وړانګۍ دطبعيت ښکلا لاښايسته کړې وه نرې نرې شمال د نوې پسرلۍ خوشبويي سره دکوتۍ د کړکۍ نه چې چوکۍ مې ورته نژدی وه زماپرمخ لګيده زه د ماشوم توب نه د طبعيت د ښکل...
څپليو سره څنګه يې ؟
د غرمې ډوډۍ مې چې وخوړه، انټرنټ کلب ته په دې تمه لاړم چې ګوندې د اکبرسايټ کې زما په تبه کوم پوست اعلان شوى وي، چې خپله (سي وي) ورولېږم.خوداسې کوم څه مې پيدا نه کړل چې ما غوښتل. له لږځنډورورسته له کمپيوټرنه نهيلى راپاڅېدم، شل افغانۍ يې رانه واخ...
وروستۍ شپه
د څيړۍ لرګيو كراچۍ يې په ډېر كړاو كشوله، كراچۍ درنده وه پر مخ يې خولې را ماتې وې دواړه څپلۍ يې له پښو ايستلې او د كراچۍ دمخې په لرګيو پورې يې ټومبلې وې او پايڅې يې بډ وهلې وې، په ستمي سره يې كراچۍ د لويې پولادي رنګه دروازې مخې ته ودروله. بخت جمال پخ...
مينتوب
اوف څه بده پېښه ده، زه وايم چې له دا ډول پېښې سره په ټوله نړۍ کې يواځينی کس زه مخ شوی يم. ما وې چې روغ په مځکه ننوځم. نه پوهېږم چې دا هر څه به زما د ساده توب او که د هغوی د بازاريتوب پايله وه. د پېښور او کابل چاپېريال او فض...
د سمندر اوبه مالګينې ولې وي؟
په يوه كلي كې دوه وروڼه اوسېدل، چې يو په كې ډېر شتمن و او بل غريب او بېوزله. يوه ورځ د غريب ورور سره په كور كې د خوړو لپاره هېڅ پاتې نه شول، نو د خپل شتمن ورور كره لاړ او مرسته يې ترې وغوښته. شتمن ورور ورته وويل چې ستا له حال نه زه خبر يم. دا د يوې و...
هغه ليونۍ ده!
باران په شړق شړق وريده، د باران څاڅکو د ونو شنې پاڼې مينځلې. د چاپيريال په اوږو سکوت پښې اړولې وې، چوپه چوپتيا وه ، يوازې تالندې او بريښنا کله ناکله د ماشومانو اوښکې بهولې. صفيه د کلا له ديوال سره ولاړه وه، د باران بهير لمده خيشته او له س...
غره ته روان سړی
په كوڅه كې ګړندى ګړندى روان و. سترګې يې نه رپولې او مخامخ يې ليوني ليوني كتل. يوې ډلي د كيلو پوستكي د لارې منځ ته ور وغورځول. په بيړه روان سړى د كيلو له پاسه تيريده چې ناڅاپه راوغورځېده. ټولو پړك پړك ور پورې وخندل. روان سړى په غوسه راپاڅېد. خندېدونكو...
واده تيار دی
خپله بد قسمتي خو هلته رامالومه شوه چې اته کلن به وم چې پلار مې په حق ورسيد. د ځوانې خور او تور سرې مور ذمه واري راترغاړې شوه. اوس هم چې کله د سکول ماشومان وګورم چې د کتابونو بستې يې شاته اچولي وي، په ايمان چې خپل ماشومتوب راياد شي....
داسې پېغلې هم شته
د هغې سترګې د نورک په سرې ډولۍ ونه لګېدې ادوکو یادوم د نورک مور . د هغې د هیلو په بوخڅه کې تل دا هیله د ژبې په سر وه چې وېلې به یې : مرګیه دومره صبر وکړه -- چې د نورک په ډولۍ واچوم شالونه د هغه پوره نوم نور محمد وو...
پسرلی!
د پسرلي ښکلی موسم و، ورو رو باران ورېده، ونو نوې پاڼې غوړولې وې او ګلانو نازکې غوټۍ کړې وې. د باران هر څاڅکی د ګلانو پر پاڼو داسې رالويده لکه د ملغلرو دانې، هغه مرغۍ چې باران نمجني کړيې وې د يوه ښاخ څخه بل ته الوتې او يو تر بله يې چيغار و. په اسمان...